Idź, ofiara spełniona

Teraz juz nie umrę. Postanowiłam to wczorajszego ranka, kiedy obudził mnie ból, przez który jęczałam jak poranione dzikie zwierzę. Nie mogłam się ruszyć. Pulsowała mi krew w żyłach, jak morze wzburzone i niebezpieczne. Nie mogłam wstać. Sparaliżowana bólem i strachem - bo myślałam, ze Ktoś jest w domu na dole.

Czy to czyjeś kroki słyszę, czy ktoś zapalił światło, czy ktoś spuścił wodę w toalecie. Przecież nikogo tu nie ma, tyłka ja i Ty - mój bol, który mówi za głośno.

Skurcz mięśni brzucha. Czy wyjdę jeszcze kiedyś z tego łóżka? Skurcz mięśni łydek. Czy zejdę jeszcze kiedyś po ciemnych schodach? Skurcz mięśni dłoni. Czy zapale jeszcze kiedyś światło w kuchni? - A może zostanę tak - w zimnym łóżku, sama, skurczona w małość i nicość. I nikt mnie nie będzie głaskał po udzie, mamo?

Więc modle się.  - Boże, jeżeli to jest Śmierć to, co tak w sercu wali - to zabierz to ode mnie. Obiecuje - zacznę żyć i nigdy juz nie pomyślę o wysokich dachach wrocławskich blokowisk, nie będę stała w oknie i patrzyła w ciemności ósmego piętra z papierosem w dłoni. -

I podniosłam się - lekka i czysta. Usiadłam na krawędzi łóżka. Podniosłam się na nogi. Zeszłam na dół. Zapaliłam światło w kuchni. I niemożliwe się wydarzyło. Zapaliłam papierosa

- a świt był szary i chłodny. Poczułam gęsią skórkę na rękach i nogach. I drżenie z zimna na wyschniętych wargach. Papieros wypadł mi z ust. Podniosłam go i spokojnie dokończyłam.

Wróciłam do zimnego łóżka i spokojnie zasnęłam na srebrenej od łez poduszce - jak na cieplej piersi kochanka.

Idź, ofiara spełniona.