jestem pewna

Więc zaczął się czas powrotów – To wraca, Miły – znowu zaczynam słyszeć głosy, które skryły się, zapomniane, w tym miejscu ciemnym i zimnym, do którego od tak dawna nie dochodzi światło – znowu zaczynam się bać – i wraca po woli bezsenność – na razie to tylko brak spokojnego oddechu przed snem – ale boję się, tak bardzo się boję – czasami znowu To przychodzi i zabiera mi Ciszę, którą tak długo udawało mi się w sobie zachować – znowu piszę bardzo długie zdania, jakby w strachu przed tym, że mogę o czymś zapomnieć, o czymś nie pamiętać, o czymś bardzo ważnym, najistotniejszym – więc w szale zapisuję kartka po kartce, papier po papierze – i niszczę je, gniotę – wyrzucam – bo wiem, że cokolwiek nie napiszę – to zawsze będzie tak obrzydliwie, okropnie, zgniłe brzydkie i zbyt małe i proste – to będzie tak moje – przeraża mnie to, że się wstydzę siebie, bo wiem, że to nie jest To – jeszcze się bronie. Nie potrafię żyć ze świadomością swojej niedoskonałości.

A Ciebie dalej nie ma, Miły.
Słońce zaszło, a ja dalej nie zdołałam napisać ani jednego prawdziwego słowa.

Jestem pewna, że znów szaleję: Czuję, że nie damy rady przejść przez te kolejne trudne chwile. I że tym razem nie wyzdrowieję. Zaczynam słyszeć głosy i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to co uważam za najlepsze. Dałeś mi radość największą z możliwych… Miły.

V.W